Incredible India!

Weer even geleden dat we een blog geschreven hebben, de tijd is echt voorbij gevlogen! En vandaag is dan ook de dag aangebroken om de koffers te pakken en weer een lange reis terug naar Nederland te maken. Bijna 35 graden verschil, o wat missen we dat warme weer nu al!

Tim en Marjolein

Na onze 3 weken op de kinderafdeling zijn we naar de neonatologie intensive care gegaan (NICU). Wat een wereld van verschil kwa hygiene. Elke keer bij binnenkomst handen wassen, een blauw schort aan en slippers aan. Hier lagen echt de kleinste baby’s ooit! Een normaal geboortegewicht in India ligt rond de 2 kilo, maar hier lagen heel wat kindjes van maar 900 gram! In die weken hebben we heel wat babys’s geknuffeld en getroost, maar een kindje sprong er toch wel uit ‘ons Fritske’. We hebben haar in drie weken tijd heel hard zien groeien en was het een schatje. Ook konden we helpen bij het voeden van de kindjes die geen borstvoeding konden krijgen omdat ze te klein waren. Heel leuk om te zien hoe de vrouwen die wel borstvoeding geven allemaal naast elkaar op een bankje zitten in kleermakerszit. Maar onze belangrijkste taak was toch wel het opvangen van de pasgeboren kindjes. We zaten dan vaak ook te wachten op het ringen van de bel: bevalling in aantocht! Zodra de bel ging half rennend naar de labour room en met geluk was het kindje nog niet geboren en konden we ook de bevalling nog zien. Om en om hebben we de kindjes opgevangen en elkaar geholpen. Hard afdrogen, wrijven op de rug, uitzuigen van de longetje en de maag, zuurstof geven en er alles aan doen om het kindje aan het huilen te krijgen als dit nog niet het geval was. Dit leverde soms wel spannende momenten op, want na 1 dag kregen we al de verantwoordelijkheid en mochten we dit helemaal zelf doen. Pas als we het echt niet vertrouwde hoefde we de kinderarts te bellen. Verder haalden we bloed uit de navelstreng, sneden we deze af en controleerde we het kindje of alles er op en aan zat. Echter waren af en toe de navelstreng klemmen op, dus dan deden we het met elastiekjes wat een hele kunst was haha. Na een week konden we om en om ook een dag naar de labour room. Na eerst wat bevallingen gezien te hebben, hebben we daarna ieder zelf onze eerste bevalling gedaan met assistentie! Wat super tof om te doen! Daarna mochten we de inknip hechten.

Omdat op de een of andere manier de kindjes net ter wereld wilde komen als wij er niet waren hebben we de laatste week drie nachtdiensten gedaan. Maar zo typisch als maar kan, toen draaide dit helemaal om. De eerste nacht was er een keizersnede waarbij Marjolein mocht assisteren als 2e assistent, maar toen het kindje geboren was kreeg zij een naaldvoerder en pincet in haar handen en stond ze als 1e assistent ineens alle lagen van de buik te hechten! De tweede nacht kon Tim een keizersnede assisteren en de laatste nacht was er gelukkig ook nog een bevalling, waarbij Tim zijn hechtkunsten nog eens kon tonen voor de laatste keer. Het hefstigste maar misschien wel een van de leerzaamste moment was toen er twee baby’s gestorven waren. Wij kregen toen de mogelijkheid om te oefenen met intuberen. De laatste dag op de NICU hebben we nog even goed geknuffeld met de baby’s, Tim nog voor de laatste keer Fritske een nieuwe luier omgedaan (lees: katoenen watten) en Marjolein het laatste spuitje voeding gegeven. Binnenkort krijgen ze allemaal nieuwe couveuses, met een matrasje, een mooi vooruitzicht.

Micheline en Andrea

Nadat we klaar waren met onze posting op Labour Room, zijn we ieder op een andere unit geplaatst voor twee weken. Daar draaiden we mee met de rondes op de afdelingen, OPD (out patient department) en OT (Operation Theatre). Op de afdelingen keken we mee hoe consultants en professoren hun rondes liepen en controles doen bij patiënten, zowel op de pre- en postnatale afdelingen, alsook op de gynaecologische afdelingen waar ook veel kankerpatiënten liggen. Tijdens OPD keken we mee hoe artsen spreekuur houden. Drie artsen zitten aan één bureau en zien ieder hun eigen patiënten. Het kan echt ongelofelijk druk worden in de kamer, zeker als  patiënten besluiten alvast binnen te gaan staan omdat ze denken dat ze dan sneller geholpen worden. Duizelingwekkend zelfs op sommige momenten. We hebben hier vooral veel uitwendig lichamelijk onderzoek bij zwangere vrouwen geoefend. Het was en leuke ervaring om hier de onderzoeken mee te doen, maar vaak leken de uren erg lang te duren als we constant naar gesprekken in het Hindi zaten te luisteren, en ons best deden er geinteresseerd uit te blijven zien.. Op OT hebben we geassisteerd bij veel operaties, waarbij de keizersnede toch wel de absolute favoriet was! Uiteindelijk hebben we als 1e assistent mogen staan en alle lagen van de buikwand gehecht! Dit was heel cool om te doen, maar vaak ook lastig als we commando’s kregen in Hindi. Nadat een arts dan vier keer een commando herhaald had en de tang er nog niet uit was, kwam het pas in hem op een keer “OUT” te roepen. Andere operaties waarbij we geassisteerd hebben: abdominale hysterectomie, vaginale hysterectomie, (verwijderen van baarmoeder en eierstokken) abdominale tubectomie en kleine ingrepen zoals curettage voor diagnostiek of bij abortus. In onze laatste week bij Obstetrie en Gynaecologie mochten we zelf kiezen wat we nog wilden zien en doen. We hebben veel op Labour Room gestaan en hier ieder nog een aantal bevallingen zelfstandig gedaan. Aan het eind van onze posting hebben we tijdens een onderwijsuurtje afscheid genomen van de afdeling. En wel in stijl: we hebben taarten gekocht in Wardha om te trakteren. De professoren hadden echter ook al een afscheidsfeestje in gedachten en hiervoor eten besteld, dus lag er uiteindelijk een variëteit aan hartig en zoet eten op het kleine bordje. We hebben alle vier nog een cadeautje gekregen namens de afdeling: ieder een ander beeldje. Onze weken bij Obstetrie en Gynaecologie waren heel leerzaam. We zijn zelfs de tel kwijt geraakt van het aantal bevallingen en baby’s. We hebben genoten van onze tijd hier, maar keken er ook naar uit om weer even iets anders te doen dan (vieze) labour rooms, (niet zo) steriele OK’s en veeeeeeeeeel baby’s en vrouwen.

Anji

De laatste twee weken eindelijk iets met zijn vieren samen, Community Medicine! We hadden er hoge verwachtingen van want iedereen van de interns hier zij dat het super was. Het begon al goed, want toen we eindelijk mochten gaan naar Anji, was de chauffeur meer dan een uur te laat. We hadden al een paar dagen vrij gehad, dus we waren wel toe aan wat spanning en sensatie. Toen de auto eindelijk kwam, hebben we natuurlijk weer het eerstvolgende uur met kromme tenen doorgebracht, hopend dat we heel zouden aankomen in het dorpje. We kwamen aan bij het centrum waar iedereen sliep en waar de lessen plaatsvonden. We werden naar onze kamers gewezen, die zagen er wel prima uit. Tim had een kamer naast de onze, wij sliepen met zijn drieën op een kamer. We hadden ieder een eigen badkamer. Het enige dat ontbrak was beddengoed, maar nog belangrijker: een cooler… We zouden hier dus drie nachten (dachten we toen nog) zonder cooler moeten slapen. Dit bleek nog een groot probleem te zijn. We sliepen bijna niet, want al we de blazer aan het plafond aanzetten voelde het meer alsof je in de volle zon lag te bakken, aangezien die hete lucht naar beneden verplaatste. Omdat dit nog net niet genoeg was om ons wakker te houden, kwam er ook nog een haan bij die onder ons raam zat, en een beetje in de war was met licht en donker. Hij begon te kraaien rond 4 uur ’s nachts. Achteraf hebben we dit gelukkig maar twee nachten hoeven doen, want het was niet heel goed voor onze Mojo. We hadden in Anji voornamelijk ochtend programma’s. We gingen naar Kiran clinics; kleine kliniekjes met 1 dokter in kleine dorpjes. De mensen betalen hier 5 rupee (minder dan 10 euro cent) voor een consult. Ze kunnen hier ook medicatie krijgen voor de meest voorkomende klachten. Ook zagen we een aantal self-help groups. Dit zijn groepjes van 15-20 personen. Hier wordt door social workers iedere bijeenkomst les gegeven over verschillende onderwerpen. Deze week was het onderwerp zonnesteek. We hebben een groepje gezien van volwassen vrouwen, en een van adolescente meisjes. Deze meisjes krijgen ook les over menstruatie, anticonceptie en zorg die te maken heeft met zwangerschap, omdat deze meisjes vaak rond hun 18e al trouwen.

Anji was een leuke ervaring, omdat we konden zien en meemaken hoe het in de dorpjes eraan toe gaat en hoe de primaire zorg geregeld is. Toch waren we weer blij toen we vrijdagmiddag terug kwamen in ons kamertje met cooler!

Deze laatste week hebben we doorgebracht op de General OPD. Dit is vergelijkbaar met een huisartsenpost bij ons. Alle mensen die naar het ziekenhuis willen kopen een boekje met hun gegevens voor 10 rupee, en gaan naar de general OPD. Hier worden hun klachten aangehoord, en ze worden doorverwezen naar de juiste afdeling. Ze hebben hier geen cardiologie, of longafdeling. Mensen met klachten in deze richting, en algemene klachten als hoest en koorts worden naar de afdeling “medicine” doorverwezen. Als het dan nodig blijkt, kunnen ze een neuroloog of cardioloog bellen, maar deze is niet standaard aanwezig in het ziekenhuis. Verder gaan bijna alle vrouwen naar gynaecologie, kinderen onder 13 naar de kinderafdeling, huidklachten naar dermatologie en alle overige naar surgery. Op een gemiddelde ochtend kwamen er ongeveer 200 patiënten aan een tafel. We deden ons best om alles te volgen en zo veel mogelijk mee te krijgen, maar dit bleek vaak moeilijk als de artsen maar twee minuten per patiënt hadden. We zagen hier veel uiteenlopende casussen, van een man met een dubbele klaplong (sinds 3 maanden!!) tot een baby zonder ogen, en van heel wat mensen met 6 vingers (die voor iets anders kwamen) tot een vrouw van 50 met een buik alsof ze zwanger was van een vierling, die na jaren pas bedacht dat ze misschien naar de dokter moest.

Tijd om te genieten

Tussen al die dagen in het ziekenhuis hebben we ook lekker kunnen relaxen. Bij het holi feest waren we na enkele seconden al omgetoverd naar alle kleuren van de regenboog. Zo leuk om te zien hoe de vaak serieuze meiden hier helemaal los gingen en op elk Indiaas lied hadden ze wel een dansje. Ondanks ons helemaal ingesmeerd te hebben met olie, hebben Micheline en Andrea wekenlang rondgelopen met roze lokken in hun blonde haren. De laatste zondag van maart zijn we nog naar Wardha gegaan voor een souvenirs tochtje en een heerlijke pizza. Ook hebben de meiden een hele mooie Sari gehaald met een op maat gemaakt topje voor eronder, een mooi aandenken.

Onze slaap is de afgelopen keren nog enkele keren verstoord doordat een van de guards midden in de nacht ging fluiten, mensen lichten gingen aandoen of er om 6 uur ’s ochtend toch echt in onze kamer gekeken moest worden.

De avondjes bij het koffiehuis gaan we ook zeker missen, al die afleveringen Grey’s anatomy, liters ijskoffie, heerlijke sandwiches en omeletjes.. We gaan India zeker weten missen, maar het is ook een mega fijn gevoel dat we lekker naar huis gaan en onze papa’s, mama’s, broertjes, zusjes en niet te vergeten vriendjes en vriendinnetjes weer kunnen knuffelen!!